Porosia e Uthmanit drejtuar komisionit të kopjimit të Kuranit

Porosia e Uthmanit drejtuar komisionit të kopjimit të Kuranit[/b]

Pasi Uthmani mori Kuranin të cilin e kishte Hafsa e bëri atë burimin kryesor për kopjimin e mus'hafeve, por ai vendosi një rregull që duhej ta ndiqte komisioni i këtij kopjimi ku iu drejtua tre kurejshëve duke i thënë: "Nëse ju dhe Zejd bin Thabit bini në kundërshtim në ndonjë fjalë se si shkruhet, atëherë shkruajeni atë me shkrimin e kurejshëve, sepse Kurani ka zbritur në gjuhën e tyre; dhe kështu bënë."[1]

Por, me shumë të drejtë, dikush mund të pyesë: Si ka mundësi që ata të bien në kundërshtim me njëri-tjetrin kur Mus'hafi i Ebu Bekrit është përpara tyre?

Ne cituam më lart se Kurani në kohën e Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u mblodh në të shtatë dialektet, ndërsa Uthmani kishte qëllim kopjimin e Mus'hafit të Ebu Bekrit, porse duke e shkruar atë në një lloj shkrimi të vetëm, në mënyrë që të mblidhte muslimanët në një lexim të vetëm, ndaj dhe u tha tre kurejshëve: “Nëse ju dhe Zejd bin Thabit bini në kundërshtim në ndonjë fjalë se si shkruhet, atëherë shkruajeni atë me shkrimin e kurejshëve, sepse Kurani ka zbritur në gjuhën e tyre."[2]

Besoj se Uthmani zgjodhi të shkruhej Kurani me shkrimin e kurejshëve, sepse ai ishte shkrimi fillestar i Kuranit dhe po ashtu ishte një shkrim për të cilin ata binin që të gjithë dakord. Kështu që nëse njerëzit më pas binin në mosmarrëveshje në lidhje me leximin e Kuranit, të kishin ku të ktheheshin për të shuar mosmarrëveshjet e tyre.[3] Allahu e di më së miri.

Për ta bërë më të kuptueshme këtë aspekt po marrim një shembull.

Gjatë kopjimit të Mus'hafit ata që ishin në komision ranë në mosmarrëveshje për disa fjalë se si t’i shkruanin në Mus'haf dhe u la të shkruheshin sipas udhëzimit që ata morën; pra të shkruheshin me shkrimin e kurejshëve. Nga këto pjesë të Kuranit ishte dhe fjala (تابوت) tabut[4]. Tre kurejshët thoshin se duhet të shkruhej në këtë formë, ndërsa Zejdi thoshte se duhej të shkruhej (تابوه) tabuh, kështu që u vendos të shkruhej me shkrimin e kurejshëve tabut.[5]

Megjithatë edhe pse u bë një gjë e tillë, përsëri duhet të theksohet se shkrimi në të cilin u shumëfishuan mus'hafet i përmbante në vetvete të gjitha dialektet, duke arritur kështu që të realizonin njëkohësisht edhe mbledhjen e umetit në një lexim të vetëm, por të mundësonin që kjo mbledhje t’i përmbante edhe dialektet, dhe, normalisht, në përcaktimin e diçkaje të tillë ishte mënyra se si u shkrua Kurani, gjë që ne e cituam më lartë se shkronjat ishin të zhveshura nga shenjat dhe zanoret.[6]

Le të japim edhe këtu një shembull për ta bërë më të kuptueshëm:

Në suren El Bekare ajeti 259, është një fjalë e cila është shkruar në kohën e Uthmanit dhe kjo fjalë lexohet në dy forma:

1. Nunshizuha (نُنْشِزُهَا)
2. Nunshiruha (نُنْشِرُُهَا)

Nëse vëmë re do të duken qartë ndryshimet në dy fjalët e mëparshme, ku njëra lexohej me zaj ndërsa tjetra me ra.

Normalisht pasi u shkrua Mus'hafi, ai u kontrollua përsëri nga Zejdi e më pas edhe nga prijësi i muslimanëve Uthman bin Afani.

Pasi përfundoi kopjimi i Mu'safit, Uthmani urdhëroi sahabët që ta shumëfishonin atë në disa mus'hafe të tjerë për ta shpërndarë më pas në vende të ndryshme të shtetit Islam.