Akideja e Teuhidit Fundnota:

Fundnota:
(1) Tagut: Çdo gjë që adhurohet krahas Allahut, derisa është i/e kënaqur me atë adhurim.
1.2 Burimet e akidesë dhe menhexhi i Selefit në të mësuarit e saj.

Akideja është ‘teukifije’, që do të thotë se është e vendosur vetëm përmes dëshmisë nga Sheriati. Nuk ka hapësirë në të për mendime apo supozime. Kështu, burimet e saja janë të kufizuara në atë çka është transmetuar në Librin dhe Sunetin, pasi që askush s’është më i dijshëm se Allahu për detyrimet që i takojnë Atij dhe për atë nga e cila Ai është i pastër, dhe pas Allahut askush s’është më i dijshëm për Të se i dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam). Kështu që menhexhi i Selef us-Salih dhe atyre që i pasuan ata në mësimin e akidesë, qe kufizuar në Libër dhe Sunet.
Ata besuan dhe vepruan mbi çfarëdo që qe dëshmuar nga Libri dhe Suneti në lidhje me të drejtat e Allahut. Ata refuzuan dhe mohuan çfarëdo që s’ishte dëshmuar në Librin e Allahut dhe Sunetin e të dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam). Për këtë shkak, ata nuk u dalluan në akide, por akideja e tyre ishte një dhe xhemati i tyre ishte një. Kjo sepse Allahu, i Gjithfuqishmi, e garanton këdo që mbahet me Librin e Tij dhe Sunetin e të Dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam), me një pozitë të bashkuar, akide të shëndoshë dhe menhexh të vetëm. Ai, më i Lartësuari, ka thënë:
“Dhe mbahuni fort, të gjithë ju së bashku, për Litarin e Allahut (d.m.th. këtë Kur’an).” [al-‘Imran 3:103]
“Nëse ju vjen udhëzim prej Meje, kushdo që e pason atë nuk do të humbë e as nuk do të bie në pikëllim dhe vuajtje,” [Ta Ha 20:123]
Kështu ata qenë emëruar ‘grupi i shpëtuar’, sepse pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) dëshmoi për sigurinë (nga Zjarri) e tyre kur ai përmendi ndarjen e Umetit në shtatëdhjetë e tri grupe, të gjitha prej tyre në Zjarr përveç njëres. Kur ai u pyet për këtë grup të vetëm, tha: “Ajo në çka jemi unë dhe Shoqëruesit e mi sot.” (2)
Pra, ajo që ai përmendi ka ndodhur pasi që disa njerëz e kanë ngritur akiden e tyre mbi tjetër pos Librit dhe Sunetit, siç është retorika dhe parimet e logjikës të trashëguara nga filozofia greke. Ata ranë në devijim dhe përçarje të akides, e cila rezultoi me dallime në qëndrime, ndarjen e xhematit dhe shkatërrimin e strukturës së shoqërisë Islame.
------------------------------------
(2) Transmetuar nga et-Tirmidhi (2641) dhe el-Lalika’i në Sherh ‘Itikad Ehl-us-Sunet (147) dhe të tjerë.

1.3 Mënyrat në të cilat ndodh devijimi në akiden korrekte dhe mënyrat për vetëmbrojtje.

Devijimet nga akideja korrekte shkaktojnë shkatërrim dhe rrënim, pasi akideja korrekte është forcë e madhe shtytëse drejt veprave të dobishme. Individi pa akide korrekte bëhet pre e dyshimeve, të cilat grumbullohen në të. Kështu që pikëpamja korrekte për shtigjet drejt një jete të lumtur errësohet për të, derisa jeta e tij të bëhet deprimuese dhe ai kërkon që t’i jep fund këtij depresioni duke bërë vetëvrasje. Ky është rasti me ata individë, të cilët humbin udhëzimin e akidesë korrekte.
Shoqëria e cila nuk drejtohet kryesisht nga akideja korrekte, është një shoqëri animaliste e cila i ka humbur të gjitha komponentet e lumturisë. Dhe ndonëse posedon shumë elemente të jetës materiale, ajo përfundimisht udhëheqet për në shkatërrim, siç mund të dëshmohet në shoqëritë mosbesimtare. Kjo sepse këtyre elementeve materiale u duhet drejtim dhe udhëzim me qëllim që të përfitohet prej kualiteteve dhe përparësive të tyre, dhe nuk ka drejtim për to përveç përmes akides korrekte.
Ai, më i Lartësuari, ka thënë:
“O të dërguar! Hani prej Tajjibat (ushqimit të lejuar) dhe bëni vepra të mira.” [el-Mu’minun 23:51]
“Dhe vërtet, Ne i kemi dhuruar mëshirë Daudit nga ana Jonë (duke thënë): “O ju male e shpezë, lartësojeni (Allahun) me të. ”Dhe Ne e bëmë hekurin të butë për të, (duke thënë): “Bëni gjoksore metalike duke i balancuar unazat e parzmores së hekurt, dhe bëni vepra të mira. Vërtet, Unë shoh çdo gjë që bëni ju.” Dhe Sulejmanit (Ne ia nënshtruam) erën. Mëngjesi i saj (avancimi prej lindjes së diellit deri në mesditë) ishte një muaj (udhëtim), dhe pasditja e saj (avancimi prej mesditës deri në perëndim të diellit) ishte një muaj (udhëtim d.m.th. mbrenda një dite, ai mund të udhëtonte sa një udhëtim dy-mujor). Dhe Ne i bëmë një burim të tunxhit (metal që del nga bashkëdyzimi i bakrit me zink) që të rrjedhë për të dhe kishte xhinë që punonin para tij, me Lejen e Zotit të tij, dhe kushdo prej tyre që largohej prej urdhërave Tonë, Ne do ta bëjmë atë që të shijojë torturen e Zjarrit flakërues. Ata punonin për të ashtu siç dëshironte ai, (duke bërë) dhoma të larta, fotografi, legena të mëdhenj sa rezervoaret, dhe kazana (për zierje) të vendosur (në vendet e tyre). “Punoni! O familja e Daudit, me falenderime.” Por vetëm disa nga robërit e Mi janë falenderues.” [Sebe’ 34:10-13]
Pra, është e domosdoshme që mos ta ndajmë forcën në akide prej forcës materiale. Se nëse akideja devijon dhe bëhet e rrejshme, atëherë forca materiale bëhet mjet për shkatërrim dhe shpërbërje, ashtu siç është situata sot në vendet mosbesimtare të cilat posedojnë të mira materiale por jo edhe akide korrekte.

Devijimi prej akidesë korrekte ka shumë arsye, të cilat doemos duhet t’i dimë.
Ndër më të rëndësishmet janë:

1) Të qenit injorant për akiden korrekte për shkak të largimit nga të mësuarit e saj, apo për shkak se nuk i jepet rëndësi dhe vëmendje e duhur. Prej këtu, njerëzit janë edukuar duke mos e ditur akidenë apo atë që e kundërshton apo dallon prej saj.
Pra, e vërteta konsiderohet gënjeshtër, ndërsa gënjeshtra si diçka e vërtetë. Umeri ibn Hatab (radiallahu anhu) ka thënë: “Vërtet, detyrimet e Islamit do të shkatërrohen një nga një, derisa të paraqiten njerëz në Islam të cilët nuk e dinë apo njohin xhahilijetin (injorancën).”

2) Partishmëria (te’esub) ndaj asaj në çka kanë qenë stërgjyshërit dhe mbajtja me atë, edhe nëse është e pavërtetë, si dhe lënia e asaj që e kundërshton rrugën e tyre, edhe nëse është e vërteta.
Ashtu siç Ai, më i Lartësuari, ka thënë:
“Kur u thuhet atyre: “Pasoni atë që e ka zbritur Allahu. “Ata thonë: “Jo! Ne do ta ndjekim atë që e ndiqnin etërit tanë.” (A do ta bënin këtë!) Ndonëse etërit e tyre nuk kuptuan asgjë, e as që qenë të udhëzuar?” [el-Bekare 2:170]

3) Pasimi verbërisht i thënieve të njerëzve në çështjet e akides pa e ditur dëshminë, apo shkallën e autenticitetit.
Kështu është rasti me sektet e Xhehmive (3), Mu’tezilëve (4), Esha’rive (5) dhe Sufive, me anë të të cilave ata pasojnë verbërisht udhëheqësit e tyre të devijuar, të cilët u kanë paraprirë atyre. Pra, ata qenë të humbur dhe devijuan nga akideja korrekte.

4) Ekzagjerimi në lidhje me eulijatë (të afërmit e Allahut) dhe të drejtët, duke i ngritur ata mbi statusin e tyre derisa duke besuar se ata mund të sjellin të mirën dhe ta largojnë të keqen, në mënyrën të cilën vetëm Allahu ka mundësi, si dhe marrja e tyre si ndërmjetësues te Allahu, i Gjithfuqishmi, dhe kërkimi i afërsisë ndaj tyre tek varret e tyre duke sakrifikuar, betuar, lutur, kërkuar furnizim dhe ndihmë.
Pikërisht kjo ishte ajo që ndodhi në popullin e Nuhut (alejhi ue selam) në lidhje me të mirët, kur njerëzit thanë:
“Dhe ata thanë: “Ju s’duhet t’i lini zotat tuaj, e as që duhet ta lini Uadin, Suanë, Jeguthin, Nesrin (emra të idhujve).” [Nuh 71:23]
Ky është rasti me adhuruesit e varreve sot në shumë vende.

5) Mangësia në të medituarit për shenjat e përbotshme dhe ajetet Kur’anore të Allahut, të Gjithfuqishmit, dhe të mahniturit me atë që i është dhënë civilizimit material deri në atë masë, saqë mendohet se këto gjëra janë vetëm prej mundësive të njerëzimit.
Kështu që njerëzit e këtillë i madhërojnë njerëzit dhe ua atribuojnë këto gjëra përpjekjeve të tyre dhe krijimit, ashtu siç thanë gjeneratat e kaluara:
“Ai tha: “Kjo më është dhënë vetëm në saje të diturisë që unë posedoj.” [el-Kasas 28:78]
Siç thotë njeriu:
“Kjo është për mua (për shkak të meritave të mia).” [Fusilet 41:50]
“Vetëm për shkak të diturisë (që unë posedoj) e kam fituar këtë.” [ez-Zumer 39:49]
Ata nuk persijatën dhe nuk shikuan në madhështinë e Atij i Cili krijoi universin dhe vendosi gjëra të shkëlqyera në të, Ai i cili krijoi njerëzimin dhe u dha atyre mundësi që të nxjerrin dhe të përfitojnë prej këtyre gjërave.
“Dhe Allahu ju ka krijuar juve dhe atë që bëni ju.” [es-Safat 37:96]
“A nuk shikojnë ata në sundimin e qiejve dhe tokës dhe të gjitha gjërat që Allahu ka krijuar.” [el-A’rafë 7:185]
“Allahu është Ai i cili krijoi qiejt dhe tokën dhe e zbret ujin (shiun) prej qiellit, dhe në këtë mënyrë solli frutat si furnizim për juve. Dhe, Ai ka bërë që anijet të jenë në shërbimin tuaj, që ato të mund të lundrojnë nëpër det me Urdhërin e Tij. Dhe, Ai (po ashtu) ka bërë që lumenjtë të jenë në shërbimin tuaj. Dhe, Ai ka bërë diellin dhe hënën, të dyjat duke ndjekur vazhdimisht kursin e tyre, që të jenë në shërbimin tuaj. Dhe, Ai e ka bërë natën dhe ditën, që të jenë në shërbimin tuaj. Dhe, Ai ju dha prej tërë asaj që ju kërkuat, dhe ju nëse mundoheni t’i numëroni bekimet e Allahut, kurrë s’do të mund t’i numëroni ato.” [Ibrahim 14:32-34]

6) Shtëpia kryesisht është e zbrazët nga direktivat e shëndosha. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë: “Çdo fëmijë lind në fitre (me natyrshmëri të pastër), pastaj prindërit e tij e bëjnë Çifut, të Krishter ose Mexhus” (6). Pra, prindërit kanë një rol të madh në drejtimin e fëmijëve.

7) Mosdhënia e rëndësisë mënyrave të mësimit dhe përhapjes së diturisë në pjesën më të madhe të botës Islame. Pra, mënyrat e mësimit nuk i jepin rëndësi të madhe fesë apo fundamenteve të saj. Mënyrat e transmetimit të diturisë qoftë vizuele, audio apo verbale janë bërë kryesisht mjete të shkatërrimit dhe devijimit, dhe më shumë të preokupuara me lukset materiale.
Ata nuk u jepin rëndësi atyre gjërave të cilat e vendosin karakterin dhe sjelljen e mirë dhe rrënjosin akidenë korrekte, e cila i reziston rrjedhës së devijimit saqë njerëzit rriten të pambrojtur dhe të paarmatosur përballë ushtrive të herezisë, në pamundësi që të ofrojnë çfarëdo rezistence.
------------------------------
(3) Xhehmitë – Mohuesit e Emrave dhe Atributeve të Allahut.
(4) Mu’tezilët – Racionalistët
(5) Esharitë – sekti i cili mohon atributet e Allahut, duke qenë komentimi shenjë dalluese e tyre.
(6) Transmetuar nga Buhari (2/262 nr.4760) et-Tirmidhi dhe të tjerët.

Mënyrat e mbrojtjes prej këtyre devijimeve mund të përmbledhen siç vijon:

1) Kthimi në Librin e Allahut dhe Sunetin e të dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam). Të marrim akidenë korrekte prej tyre, ashtu siç e derivonin Selef es-Salih. Pjesa e fundit e këtij umeti kurrë s’do të pastrohet, përveç me atë e cila e ka pastruar pjesën e hershme të tij. Po ashtu është e domosdoshme që të studiohen besimet e sekteve të devijuara dhe të njihen dyshimet dhe ngatërrimet e tyre, me qëllim që të përgënjeshtrohen ata dhe të tërheqet vërejtja kundër tyre. Kjo ngase ekziston frika se ai që nuk e njeh të keqën, do të bie në të.

2) Interesimi për mësimin e akidesë korrekte – akidenë e Selef es-Salihit – në nivele të ndryshme edukative, duke dhënë mësime të mjaftueshme në programin mësimor dhe duke i dhënë rëndësi vendosjes së kontrollimeve strikte në këtë temë.

3) Të zbatohet studimi i librave të dëlira të Selefit dhe të qëndrohet larg prej librave të grupeve të devijuara siç janë Sufitë, risimtarët, Xhehmitë, Mu’teizilët, Esharitë, Maturiditë, si dhe të tjerët, për arsye të studimit të tyre për hir të përgënjeshtrimit të së keqës që këto përmbajnë dhe paralajmërimit kundër tyre.

4) Vendosja e thirrësve të cilët pastrojnë dhe ringjallin akidenë e Selefit për njerëzit, dhe refuzimi i çorientimit të atyre të cilët devijojnë prej saj.