Asgjesimi i dyshimeve dhe pretendimeve qe idhujtaret ngrene ne ceshtjet e tewhidit1

Keshf esh-shubuhat[/b] 1

Asgjesimi i dyshimeve dhe pretendimeve qe idhujtaret ngrene ne ceshtjet e tewhidit 1.

Nga Sheikh Ul-Islam Muhamed ibn Abdul-Wahab
(Pershtati ne shqip: Enes Abdurrahim ibn Abdullah Albani)

Me Emrin e Allahut, I Gjithëmëshirëshmi, Mëshirëdhuruesi.

Di, Allahu të mëshiroftë se Tewhidi është të njësosh Allahun në adhurim. Kjo është feja e të tërë të dërgurve të Allahut me të cilën Ai i dërgoi ata tek robët e Tij. I dërguari i parë prej tyre ishte Nuhu, të cilin Allahu e dërgoi tek njerëzit e tij (Nuhut) pasi ata egzagjeruan statusin e njerëzve të drejtë e të devotëshëm sikurse Wad, Suwa, Jaghuth, Ja'uk dhe Nasr. Dhe i fundit i këtyre të dërguarve ishte Muhamedi që ishte ai që i theu imazhet e këtyre njerëzve të cilët idhujtarët i kishin marrë si zota veç Allahut duke i adhuruar ata.

Allahu dërgoi Profetin tek një grup njerëzish që e adhuronin Allahun dhe kryenin Haxh, jepnin Sadakah dhe e përmendnin Allahun. Megjithëatë ata merrnin disa objekte të krijuara si ndërmjetësa mes tyre dhe Allahut. Ata nxirrnin si justifikim për veprimin e tyre: "Ne vetëm duam me anë të këtyre objekteve ti afrohemi Allahut dhe duam që këto objekte (idhuj) të ndërmjetësojnë për ne tek Allahu".

Kështu ata u drejtoheshin (imazheve), engjëjve, Isës, Merjemes dhe njerëzve të tjerë të drejtë e të devotëshëm veç tyre (duke iu drejtuar atyre me përkushtim).

Kështu Allahu dërgoi tek ata profetin Muhamed për të ringjallur fenë e tyre të vërtetë dhe të pastër, fenë e Ibrahimit dhe ti informonte ata se kjo praktikë e tyre e kërkimit afrim tek Allahu dhe ky besim i tyre (të marrurit e ndërmjetësave për t'iu afruar Allahut), është një e drejtë që i takon vetëm Allahut. Nuk është e drejtë dhe e pranueshme që këto akte adhurimi ti drejtohen tjetër veç Allahut pa marrë parasysh nëse këto objekte konsistojnë në engjëj fisnikë apo të dërguar të Allahut e aq më pak nëse janë të një statusi më të ulët se ata.

Këta idhujtarë tek të cilët Profeti u dërgua, dëshmonin se Allahu ishte Krijuesi i vetëm dhe se Ai ishte Unik dhe pa partnerë si Ai. Ata dëshmonin gjithëashtu se askush e asgjë nuk jepte furnizim veç Tij, dhe askush e asgjë nuk jepte jetë dhe vdekje pos Tij, dhe askush e asgjë nuk mund t'i kontrollonte dhe t'i mirëmbante çështjet e krijimit veç Tij. Gjithëashtu ata besonin se të shtatë qiejt dhe gjithçka që ata përmbajnë, të shtatë tokat dhe gjithëçka ato përmbajnë, të tërë pa përjashtim janë robër të Allahut dhe nën Kontrollin dhe Fuqinë e Tij.

Nëse dëshiron të dish argumentin se vërtetë këta paganë të cilët profeti i luftoi, dëshmonin për të gjitha këto, atëherë recitoji këto ajete atij që kërkon argument:

"Thuaj: Kush ju furnizon ju nga qiejt dhe nga toka? Apo kush kontrollon dëgjimin dhe shikimin? Kush e nxjerr të gjallin nga i vdekuri dhe të vdekukin nga i gjalli, dhe kush rregullon çdo çështje? Ata do të përgjigjen: - "Allahu!". Thuaj! A nuk do ti frikësoheni Atij ?!". (10:31)

Dhe ajetet:

"Thuaj! Kujt i takon toka dhe gjithëçka në të po qe se e dini....(deri tek) ........atëherë si po mashtroheni ?" (23: 84-89)

Dhe ka dhe ajete të tjera përvç këtyre për të faktuar këtë çështje.

Nëse e ke stabilizuar faktin që këta paganë afirmonin tërë këtë (aspektet kryesore të Rububijeh-s) e megjthatë ky besim i tyre nuk mjaftoi që ata të përfshiheshin në njerëzit e tewhidit, tek i cili ftuan të dërguarit e tyre dhe sidomos, tek i cili i ftoi Resuli, atëherë do të kuptosh që tewhidi të cilin ata mohuan, ishte tewhidi i adhurimit (tewhid el-uluhijeh) që quhet nga paganët e kohës tonë: besime apo besim.

Kështu, këta paganë të herëshëm Arabë, e lusin Allahun ditën dhe natën, por disa prej tyre u luteshin dhe engjëjve së bashku me Allahun, duke menduar se engjëjt janë të devotshëm dhe janë të afruar tek Allahu dhe se ata mund të ndërhynë për ta tek Allahu që Ai t'u pranonte lutjet. Po ashtu, ata lutnin së bashku me Allahun, ndonjë njeri të drejtë e të devotëshëm sikurse Lat-in, apo ndonjë profet sikurse Isën. Duhet të kuptosh, se profeti i luftoi ata për këtë shirk të tyre dhe i thirri ata që ta bënin adhurimin e tyre të sinqertë dhe vetëm për Allahun, ngase Allahu tha:

"Mos ju lut askujt veç Allahut" (72: 18)

Po ashtu Allahu thotë:

"Atij i takon lutja e vërtetë" (13: 14)

Është tepër e rëndësishme të arrish të kuptosh, se Resuli i luftoi ata, që duaja të bëhej vetëm ndaj Allahut, kurbani të therej vetëm në emrin e Tij, betimet të bëheshin vetëm në emrin e Tij, dhe ndihma e mbinatyrëshme të kërkohej vetëm prej Tij. Në fakt, të tëra llojet e adhurimit të kryheshin vetëm ndaj Tij dhe për Të.

Nëse arrin të kuptosh se besimi i tyre në tewhid Er-rububijeh nuk bëri që ata të hyjnë në Islam. Në fakt, kthimi i tyre ndaj engjëjve, profetëve, njerëzve të devotëshëm, (besimi) që me ata të afroheshin tek Allahu apo që ata të ndërmjetësonin për ta tek Allahu, bëri që jetët dhe pasuritë e tyre të ishin hallall për Resulin. (Nëse kupton këtë) Atëherë dhe vetëm atëherë, ke për të kuptuar kuptimin e vërtetë të tewhidit tek i cili profetët i thirrën ata dhe që ata mohuan me arrogancë të ashpër.

Është ky tewhid që është kuptimi i dëshmisë "la ilaha ila Allah", ngase kuptimi i fjalës "ilah" tek Arabët është:

"Ai të cilit i kthehesh për ndihmë në çështjet e mbinatyrëshme qoftë objekti i lutjes një engjëll, profet, njeri i mirë, pemë, varr ose xhin".

Arabët e herëshëm nuk kuptonin me fjalën ilah, që Ky është Krijuesi, Mirëmbajtësi, Rregulluesi i çështjeve. Kjo ngase ata e kishin kuptuar plotësisht dhe e dinin me siguri se këto çështje i takonin vetëm Allahut dhe provat dhe faktet për këtë tashmë i kemi përmendur. Përkundrazi, arabët kuptonin me fjalën ilah, atë që paganët e kohës sonë kuptojnë me fjalën sejid.

Meqë ata e refuzuan konceptin e saktë të fjalës ilah, Resuli u dërgua tek ata që ti thërriste tek realiteti i dëshmisë së tewhidit që është:

"S'ka të drejtë të adhurohet askush e asgjë veç Allahut".

Ajo ç'ka kërkohet prej kësaj dëshmie, është kuptimi i vërtetë i saj dhe aplikimi i tërë implikimeve të saj dhe jo thjeshtë shqiptimi i saj.

Kufarët xhahilë, e dinin mirë se me këtë fjalë Resuli kishte si synim që të njësohej Allahu në gjithëçka me të cilën preokupohet zemra, duke bërë kështu që të tëra llojet e adhurimit të kryheshin vetëm ndaj Allahut dhe për Allahun dhe njëkohësisht, të braktisej dhe mohohej gjithëkush e gjithëçka që adhurohej nga ata veç Tij.

Njëkohësisht kjo bënte të domosdoshme shkëputjen dhe armiqësimin ndaj këtyre idhujve. Kjo ishte arsyeja që kur Resuli u tha atyre: "Thuaj! La ilaha ila Allah, ata u përgjigjën:

"A i ka bërë ai të tërë zotat një Zot të vetëm?! Vërtetë kjo është diçka tepër e çuditëshme" (38:5)
Kur të të bëhet e qartë se këta qafira xhahilë e kishin të qartë kuptimin e vërtetë të kësaj dëshmie, vërtetë të befason fakti se ka nga ata që përkufizojnë vehtet e tyre me ndjekësit e Islamit në kohën tonë, e prapë nuk arrijnë të kuptojnë atë që këta kufarë xhahilë arritën të kuptonin saktësisht.

Përkundrazi, kujtojnë se atyre u kërkohet vetëm të shqiptojnë këtë dëshmi ndërkohë që nuk është e domosdoshme të besojnë me zemrat e tyre asnjë lloj të përcaktuar kuptimi për të. Më të zgjuarit e tyre kujtojnë se ajo që implikon kjo dëshmi është se nuk ka Krijues, Furnizues, Mbikqyrës veç Allahut, që në fakt është pikërisht ajo që paganët arabë besonin. Vërtetë nuk ka mirësi tek dikush nëse paganët arabë janë më të ditur se ai rreth kuptimit të fjalës "La ilaha ila Allah".Kështu, kur të arrish të dish me dije të saktë dhe të sigurtë tre cështjet e mëposhtëme:

Së pari: Kuptimin preçiz të shirkut për të cilin Allahu thotë:

"Vërtetë Allahu nuk fal që Atij ti bëhet shirk" (4 : 48)

Së dyti: Feja e tërë të dërguarve të Allahut, nga i pari i tyre tek i fundit prej tyre, është e njëjtë dhe Allahu nuk pranon tjetër veç saj për krijimin e Tij.

Së treti: Faktin se shumica e njerëzve janë bërë injorantë ndaj këtyre fakteve, do të përfitosh në dy çështje:

Së pari: Gëzohu me mëshirën e Allahut dhe bekimet e Tij ngase Ai thotë:

"Thuaj! Për Bekimet e Allahut dhe Mëshirën e Tij, le të gëzohen...." (10:58)

Së dyti: Stabilizimi i një frike të madhe. Kjo ngase ti e di se nëse dikush mund të bëhet kufr si rezultat i një thënie, dhe ai mund ta thotë këtë edhe ndërkohë që është injorant dhe injoranca e tij nuk e shfajëson atë. Ose mund ta thotë ndërkohë që beson se kjo thënie e afron atë tek Allahu, sikurse qafirat besonin, atëherë frika se mos edhe ti bie në këtë kufr do të jetë e madhe dhe përpjekjet dhe vendosmëria për të mos rënë në këtë gendje do të jenë të mëdha.

Nxirr mësim nga historia e njerëzve të Musës (po qe se Allahu të frymëzon të përfitosh nga ajo), kur ata edhe pse të devotshëm dhe të ditur i kërkuan atij:

"Bëj për ne një zot si zotin e tyre" (7: 138)

Duke e kuptuar këtë, frika e individit nga shirku dhe vendosmëria për të ditur se si ta shmangë atë, rritet.

Kupto gjithëashtu se Allahu me Urtësinë e Tij të pafund, nuk dërgoi ndonjë të dërguar me këtë mesazh të tewhidit veçse bëri disa individë nga ata tek të cilët u dërgua ky i dërguar, armiq ndaj tij. Sikurse Ai thotë:

"Kështu Ne kemi bërë për çdo të dërguar armiq, (shejtanë) nga njerëzit dhe xhinët" (6 : 112)

E ka mundësi që këta armiq të tewhidit të jenë dinakë dhe të mundohen të sjellin argumente dhe fakte për të justifikuar veprimet e tyre sikurse Allahu na ka paralajmëruar:

"Kur të dërguarit Tanë u erdhën atyre me shenja të qarta, ata (dinakët nga armiqtë e të dërguarve) u gëzuan me dijen që kishin" (40:83)

Nëse arrin të kuptosh këtë, dhe se rruga e adhurimit të Allahut gjithnjë do të ketë armiq që do të zënë pritë në të, që mund të jenë njerëz elokuentë, me dije për të ngritur dyshime dhe justifikime, atëherë stabilizohet mbi ty detyrueshmëria për të mësuar aq sa është e mjaftueshme nga feja e Allahut, në mënyrë që kjo dije të bëhet një armë me të cilën ti mund të luftosh këta shejtanë lideri i të cilëve (Iblisi i mallkuar) i tha Allahut:

"Unë do të ulem në rrugën Tënde të drejtë (t'i devijoj ata)" (7 : 16).

Por nëse kthehesh me sinqeritet tek Allahu dhe i përkushtohesh mësimit të argumentit të Allahut dhe shpjegimeve të Tij, as mos ki frikë e as mos u dëshpëro.

"Vërtetë kurthi i shejtanit është shumë i dobët" (4:76)

Dhe me të vërtetë njeriu i thjeshtë e i pa ditur nga njerëzit e tewhidit mund të mposhtë 1000 nga dijetarët e këtyre paganëve sikurse thotë Allahu:

"Dhe vërtetë ushtritë tona do të jenë ngadhënjyese" (37: 173)

Kështu, ushtritë e Allahut do të jenë ngadhënjimtare mbi armiqtë e Tij, me evidenca dhe agumente të qartë të gjuhës ashtu sikurse do të jenë ngadhënjimtarë mbi ta me fuqi.

Frika egziston, vetëm kur personi i tewhidit ecën në shtegun e adhurimit të Allahut i pa armatosur me dije. Dhe vërtetë Allahu na ka bekuar ne, me librin e Tij, Kur'anin, të cilin e ka bërë:

"...qartësim për të gjitha çështjet, udhëzim dhe mëshirë" (16: 89)

Nuk ka të humbur që të vijë me argumente boshe, por se Kur'ani përmban atë që e refuzon atë dhe i çjerr maskën. Allahu thotë:

" Dhe ata nuk të bëjnë asnjë pyetje, por Ne të shpallim të vërtetën dhe shpjegimin më të mirë për të". (25: 33)

Disa nga dijetarët e tefsirit thanë se ky ajet përfshin të gjitha argumentet fallco që njerëzit e humbur do të sjellin deri në ditën e gjykimit.

Do të të përmend çështje të cilat Allahu i ka përmendur në librin e Tij, si kundërpërgjigje ndaj pretendimeve që njerëzit e humbjes dhe shirkut në kohën tonë, mundohen të përdorin kundër nesh. Kështu themi se përgjigja ndaj njerëzve të humbjes është në dy mënyra: Përgjigje e përgjithshme dhe përgjigje e detajuar.

Përsa i përket përgjigjes së përgjigjshme ajo është e thjeshtë, çështje e madhe dhe përfitim i shkëlqyer për atë që e kupton atë. Ajo konsiston në të kuptuarit e ajetit:

"Është Ai që të ka shpallur ty librin, në të ka ajete të qarta, kjo është shumica e librit. Ka edhe ajete të pa qarta (për shumicën e njerëzve)..." (3 : 7)

Është transmetuar saktësisht se Resuli ka thënë: "Kur i sheh njerëzit të ndjekin ajetet e pa qarta, ata janë njerëzit që Allahu i ka përmendur në librin e Tij. Kij kujdes prej tyre".